Valença ten orixes moi remotas. A súa ocupación remonta a épocas prehistóricas: os gravados rupestres que se poden observar en determinados lugares de certas parroquias son proba irrefutable dunha ocupación afastada no tempo. As Inquirições de D. Afonso III tamén fan alusión a edificacións do tipo dolménico no Concello de Valença.
Varios pobos atraídos pola abundancia da caza e da pesca, pola fertilidade do solo foron acudindo a esta rexión. Podemos citar , entre outros, os lígures, os grovios, os celtas...Sobre os Celtas, sabemos que chegaron á parte occidental da Ibérica ao redor do s.VI a.C. Algúns destes pobos permaneceron illados na meseta ou na Serra da estrela. A organización social destas comunidades asentaba basicamente no núcleo familiar amplo, incluíndo descendentes, a súa prole, constituíndo unidades familiares moi amplas.
Un marco moi importante na historia de Valença foi, sen dúbida, o paso do Cónsul romano Décimo Xuño Bruto, en 137 a.C. que, tras cruzar o Río Lima ou Río do Esquecemento conduciu as súas tropas ata o Río Miño , tendo acampado, ao que se di, na freguesía de Gandra. Ó tempo do emperador Augusto comezaron a definirse pequenas fortalezas: os Castelli, de localización estratéxica sobre as vías de comunicación. Era este o caso do castelo de Valença, situado en lugar predominante, non só sobre o Río Miño, pero tamén sobranceiro ás dúas vías romanas que alí viñan facer a travesía.
Ós romanos sucedéronos os Suevos que penetraron en Galicia pola conca do Douro, a mediados do s. V de nosa era. O mesmo aconteceu cos Godos: o famoso Witiza estableceu a súa residencia real na cidade de Tui, tendo as ruínas dese palacio perdurado ata o séc. XVIII. Na rexión valenciana son moi frecuentes os topónimos de orixe xermánica, que derivan desa altura.
A primeira invasión Árabe data do ano 716. Con todo a que trouxo peores consecuencias para toda a rexión do Miño e de Galicia fora perpetrada polo terrible Almansor - Al Allah - nome de guerra do Emir Ben Abi Amir - que no ano 997, no seu camiño cara a Santiago de Compostela, destruíu todo á seu paso, incluíndo o Mosteiro de Ganfei, máis non restando do que "a memoria da súa fundación".
En 1186, D. Sancho I toma a cidade de Tui, restablecendo a paz entre Castela e Portugal. Con todo, dez anos máis tarde irrompen as hostilidades entre D. Sancho e Afonso IX. Así se xustifica que, no ano 1200 o rei D. Sancho I mandase construír os primeiros muros en Valença. En 1217, tras ser arrasada polos Leoneses, D. Afonso II mandou repovoá-la, reconstruíndo-lle os muros e outorgándolle foral. Ó abordar este asunto, Herculano refire que "a restauración de Contrasta por Afonso II, afirma El-Rei que o seu pai xa dera un foral aquel lugar o cal, polo tanto, remota á época de D. Sancho e quizais á de D. Afonso I por que non sempre a carta municipal coincide coa orixe das poboacións, podendo elas existir anteriormente ... "
O seu período máis áureo foi, quizais, o séc. XIV, ao tempo de d. Dinis, segundo testemuñan os debuxos á pena de Duarte D'Armas, escudeiro de D. Manuel e onde se poden albiscar as torres altaneiras con balcóns e portas.
O séc. XVII foi decisivo: o seu terceiro cuartel marca o inicio da construción da Obra Coroa (actualmente a Coroada), a cargo de D. Rodrigues de Vasconcelos, 1 º Conde de Castelo Mellor, segundo deseño de Michele de Lescole, estando concluída a mediados do século seguinte, momento no que se afeiçoa o Recinto Magistral, segundo o sistema do Mariscal Vauban.
Sendo unha das principais Prazas - Fortes do País, tivo honras de Garda de Regimento e o seu Gobernador a patente de Brigadeiro. Escenario de importantes batallas trabadas polo restablecemento da independencia, entre os anos de 1657 e 1668, capitulou só ante as tropas do Xeneral Soult en 1809. Xa no transcorrer deste século, en 1912 repeliu as tropas do 1º Tenente de Armado Victor de Sepúlveda, aquando da 2ª incursión monárquica no norte do país.
Fuente: www.cm-valenca.pt
No hay comentarios:
Publicar un comentario